زندگی در سایه نهج البلاغه: ارتباط صحیح با دیگران

حکمت 451

 

وَ قَالَ (علیه السلام): زُهْدُکَ فِی رَاغِبٍ فِیکَ، نُقْصَانُ حَظٍّ؛ وَ رَغْبَتُکَ فِی زَاهِدٍ فِیکَ، ذُلُّ نَفْسٍ.

ترجمه:

بی اعتناییت به کسی که به تو علاقه دارد بهره ات را از او کم می کند و علاقه ی تو به کسی که به تو بی اعتناست، ذلت توست.

 

این یک واقعیت مسلم است که اگر انسانى به ما اظهار محبت کند و ما به او بى اعتنایى کنیم خود را از دوستى و محبت و کمک هاى احتمالى او در مشکلات محروم ساخته ایم و به این ترتیب بهره کمى برده ایم. انسان عاقل و هشیار کسى است که دست هاى افراد لایقى را که به عنوان دوستى به سوى او دراز مى شود بفشارد و روزبه روز بر دوستان خود بیفزاید چراکه مشکلات زندگى به قدرى زیاد است که انسان به تنهایى از عهده حل آن ها برنمى آید ولى اگر دوستان فراوانى داشته باشد آن ها مى توانند به حل مشکلات او کمک کنند و این جاست که در ضرب المثل گفته اند: هزار دوست کم است و یک دشمن بسیار. به عکس، هرگاه کسى به انسان بى اعتنا باشد و انسان به او اظهار تمایل کند خود را خوار و بى مقدار کرده است. ضرب المثلى در فارسى هست که مى گویند: براى کسى بمیر که براى تو تب کند. ولى آن کس که محبتى ندارد و دست دوستى دراز نمى کند و احساسى در او وجود ندارد، به سراغ او رفتن اشتباه و خطاست.
امام صادق(علیه السلام) در حدیثى در بحارالانوار جلد هفتاد و یک صفحه 167 مى فرماید:

"مَنْ أَکْرَمَکَ فَأَکْرِمْهُ وَ مَنِ اسْتَخَفَّ بِکَ فَأَکْرِمْ نَفْسَکَ عَنْهُ"

"کسى که تو را گرامى مى دارد گرامى اش بدار و کسى که تو را سبک مى سازد خود را از او دور ساز"

 

این کلام امام برای مسیولین نیز باید ملکه ذهن شود با کشورهایی که به ما احترام می گذارند و دست دوستی با ما می فشارند به دیده احترام نگریسته و با آنها دوستی برقرار کنیم و از کشورهایی که به ما بی اعتنایی می کنند و قصد بی احترامی و یا استعمار و استثمار دارند دوری گزینیم.