زندگی در سایه نهج البلاغه : کفاره گناهان بزرگ

حکمت 24 

وَ قَالَ (علیه السلام): مِنْ کَفَّارَاتِ الذُّنُوبِ الْعِظَامِ، إِغَاثَةُ الْمَلْهُوفِ وَ التَّنْفِیسُ عَنِ الْمَکْرُوبِ.

ترجمه :

امام علی (علیه السلام) فرمودند:

از جمله کفاره هاى گناهان بزرگ، به فریاد بیچاره و مظلوم رسیدن و تسلّى دادن به افراد غمگین است.

و اما کفاره به چه معناست؟

کفاره : چنان که از نامش پیداست ـ چیزى است که امر دیگرى را مى پوشاند.

در روایات اسلامى امور زیادى به عنوان کفاره گناه ذکر شده است، از جمله :

فقر، بیمارى، ترس از حاکم ظالم، خسارات مالى، غم و اندوه، ترس و وحشت، سجده هاى طولانى، انجام حج و عمره، زیارت قبور معصومان(علیهم السلام) مخصوصاً زیارت امام حسین(علیه السلام) و صلوات بر محمد و آل محمد.

با جمع بندی این دو مطلب ،بسیاری از مصائب بشر از  بلایا و بیماریها  گرفته تا فقر و خسارت مالی و حتی ترس از حاکم همانطور که در بین مردم گفته می شود، می تواند عذاب الهی نبوده، بلکه  کفاره گناهان وی باشد ولی اعمالی مانند، به فریاد مظلومان و بیچارگان رسیدن ، حتی تسلی به انسان غمگین تا عباداتی چون سجده و حج و زیارت معصومین بخصوص امام حسین علیه السلام ، کفاره هایی است که به دلیل اختیار  بنده بر انجامِ آنها مطمئنا از ارزش بالاتری در رشد و تکامل آدمی برخوردار است و آخرین کلام اینکه خدا نکند افراد خانه ای از بیماری و بلایا و یا انجام کار خیر دور باشند که مطمئنا ، آنها، رها شدگان الهی هستند که از مغفرت او بی بهره خواهند ماند و بدا به حال آنها