زندگی در سایه نهج البلاغه : دوست واقعی

حکمت 134

وَ قَالَ (علیه السلام): لَا یَکُونُ الصَّدِیقُ صَدِیقاً حَتَّى یَحْفَظَ أَخَاهُ فِی ثَلَاثٍ: فِی نَکْبَتِهِ وَ غَیْبَتِهِ وَ وَفَاتِهِ.

ترجمه :

و فرمود (ع): دوست را دوست نتوان گفت، مگر آن گاه، که در سه جاى آبروى دوست خود نگه دارد. یکجا به هنگامى که به بلایى گرفتار شود و یکى در هنگامى که حاضر نباشد و یکى بعد از مرگش.

از چیزی نمی ترسیدم

.....در همسایگی ما خانه ای بود که آه در بساط نداشت.مادرم که نام می پخت ، بچه های او می ایستادند به تماشا.هنوز ایستادن آن دو دختر در ذهنم مجسم است. مادرم چند دسته نان به آنها می داد و این عمل هر روز تکرار می شد.....

پدران و مادران مومن و پیرو پیامبر و ائمه فرزندانی شایسته و مطیع پروردگار و اوامر ایشان تربیت می کنند. از این بخش کوتاه زندگینامه خود نوشته سردار شهید سلیمانی در می یابیم که او و همه مردمان مطیع امیر مومنان، دوستی انسانها و کمک به آنها را از والدینشان به نیکویی آموختند و در عمل بکار بردند و در رفع بلا و گرفتاریِ  انسانهای عصر خویش، بخصوص هموطنان خود تا شهادت پیش رفتند و بوسیله شقی ترین انسانهای زمان خود شرحه شرحه شدند. انشاالله ما نیز مشمول دعای آنان واقع شویم.